เชือกที่รัดร้อย โดย กาหลิบ

คอลัมน์ เมืองไทยหรือเมืองใคร?

เรื่อง เชือกที่รัดร้อย

โดย กาหลิบ

ช่วงนี้ไม่มีอะไรใหม่ ตัณหาของทุกฝ่ายก็รีไซเคิลไปมา รอเวลาที่ตน (หวัง) จะได้ประโยชน์สูงสุด จากสถานการณ์ เรามาร่วมกันศึกษาในประเด็นที่ลึกลงไปกันดีกว่า ให้ผู้มีอาชีพการเมืองเขาหาความสุขความสำราญกันไปก่อนเถิด

มีประเด็นหนึ่งที่พูดกันมานาน ทำให้บางคนเกิดความเข้าใจที่คลาดเคลื่อนจนถึงกับประณามว่าใครคิดถึงระดับ “ระบอบ” ในเมืองไทยนั้น “ไร้เดียงสา” และอาจนำขบวนประชาธิปไตยไปสู่ความพ่ายแพ้ได้ คนที่วิพากษ์ประเด็นนี้ตั้งทฤษฎีไว้ว่า ตัวบุคคลที่เป็น “เจ้าของประเทศ” นั้นความจริงเขาไม่ได้มีอำนาจสูงสุดอย่างที่คิด แต่คนในครอบครัว ลูกน้องใกล้ชิด และพวกแม่ทัพนายกองเขาต่างหากที่ฉวยอำนาจไปใช้ในนามของเขาจนเรานึกว่าเขาใช้เอง คนที่วิพากษ์อย่างนี้จึงเรียกร้องว่ารวมมวลชนมากๆ เอาไว้ก่อนเถิด เดี๋ยวอะไรๆ มันก็ดีขึ้นเอง ไม่จำเป็นต้องพูดถึง “ระบอบ” หรอก

คนที่เห็นอย่างนี้คงจะหยิบสถานการณ์มาดูเป็นชิ้นๆ โดยไม่เอามาต่อกันให้เป็นภาพใหญ่ ซึ่งอาจทำให้มองไขว้เขวในระดับที่อันตรายมาก

ปัญหาการเมืองไทยเดี๋ยวนี้ เราพูดกันมากเรื่องสอง (หรือหลาย) มาตรฐาน ความไม่เท่าเทียมกันทางการเมืองจนขาดความเป็นธรรม และการกดขี่มิให้สิ่งที่เรียกว่าระบอบประชาชนเกิดขึ้นได้ ปัญหานี้เป็นปัญหาในกรอบใหญ่ อาจกว้างที่สุดในประเด็นทางสังคมก็เป็นได้ เพราะไม่ใช่ปัญหาการต่อต้านแค่ตัวบุคคล แต่เป็นเครือข่ายอันใหญ่โต กว้างขวาง ซับซ้อน ลึกซึ้ง และมีสายงานบังคับบัญชาที่ชัดเจนมีประสิทธิภาพ ผ่านการทดสอบและใช้งานมานานหลายสิบปีจนเกิดความมั่นใจ

ปัญหาในระดับนี้ย่อมไม่ใช่การเสกเป่าของบุคคลใดบุคคลหนึ่ง แต่เป็นการร่วมสร้างระบบใหญ่ที่มีการประสานประโยชน์ร่วมกันเป็นสาระหลัก

เพียงแต่ระบบใหญ่ที่เรียกว่า ระบอบ เช่นนี้ มักมีศูนย์กลางในการทำงานอย่างชัดเจน เสมือนเส้นเชือกที่ร้อยรัดลูกประคำอยู่

ลูกประคำหรือลูกแก้วเป็นลูกๆ เปรียบเสมือนกลุ่มผลประโยชน์ที่มีความหลากหลายแตกต่างกัน บางส่วนก็ร่วมประโยชน์ บางส่วนก็ขัดประโยชน์ บางส่วนถึงขั้นทำสงครามแย่งชิงผลประโยชน์กันด้วยซ้ำ แต่ในการช่วงชิงอำนาจในระดับสูงสุดของรัฐหรือ อำนาจรัฐ นั้น ผู้แทนกลุ่มเหล่านี้ก็มักจะรู้ดีว่าต้องอาศัยการรวมกำลังกันเป็นแนวร่วมหรือพันธมิตร ก็จำเป็นต้องรวมการเฉพาะกิจแห่งประเทศไทยโดยที่ส่วนใหญ่ต่างก็รังเกียจเดียดฉันท์กัน

การรวมกันเป็นสร้อยประคำหรือสายสร้อย จำเป็นต้องมีเชือกหรือสายสิญจน์ทำหน้าที่ร้อยทุกๆ ลูกเข้าด้วยกัน เชือกหรือสายสิญจน์นั้นจะเจาะผ่านแกนกลางของแต่ละลูกไปจนครบวง แล้วจึงม้วนมาผูกกันไว้เป็นปมเพื่อมิให้ไหลร่วงไปได้

เชือกที่รัดร้อยนี่เอง คือเครื่องมือรักษาระบอบโบราณของเขาให้อยู่ยงคงกระพันและลิดรอนสิทธิพื้นฐานของปวงชนชาวไทยมาโดยตลอด

ลำพังลูกประคำหรือลูกแก้วแต่ละลูกนั้นอาจขัดขวางสิทธิและเสรีภาพของประชาชนได้บ้างก็จริง แต่ย่อมไม่เท่ากำลังที่คนร้ายเหล่านี้ออกแรงร่วมกันเพื่อประโยชน์อันมืดดำแห่งตน

ในทัศนะเชิงระบอบ เชือกที่ร้อยรัดจึงมีความสำคัญมากกว่าลูกประคำหรือลูกแก้วที่อยู่ในพวง นี่คือความแตกต่างระหว่างการมองเชือกกับการมองลูกแต่ละลูก

และนั่นคือความแตกต่างระหว่างการมอง ระบบ และ ระบอบ

ของเล็กคือลูกประคำหรือลูกแก้วแต่ละลูก คือระบบ

ของใหญ่คือเชือกหรือสายสิญจน์นั้น คือระบอบ

มีคนตะโกนถามว่า เชือกก็เก่าคร่ำใกล้ขาดเต็มที ปล่อยขาดเองไปเสียไม่ได้หรือ จะไปออกแรงนักหนาทำไม

ก็ต้องกระซิบตอบไปว่า หากเราประมาท เชือกที่ขาดผึงไปจะมีเชือกเส้นใหม่มาแทนที่ มันอาจจะไม่เหนียวและขลังเท่าเส้นเก่า แต่รับรองว่าพวกเขาจะรีบเร่งเสกเป่าทำพิธีจนกลายเป็นบารมีศักดิ์สิทธิ์เหมือนหรือใกล้เคียงกับเส้นเดิม ก็ลูกแต่ละลูกมันต้องอาศัยเชือกมาร้อยรัดตัวมันไว้ในลักษณะเดิม ซึ่งเป็นวิถีทางเดียวที่มันรู้จักในการรักษาอำนาจและผลประโยชน์ที่มันเห็นว่าใหญ่หลวงนัก

กลายเป็นเหล้าเก่าในขวดใหม่มากดหัวพลเมืองให้กลายเป็นราษฎร (ฝุ่นเมือง) ต่อไปอย่างเก่า

ตัวเชือกไม่ได้มีอำนาจทั้งหมดหรอกครับ แต่มันทำให้ระบอบอำนาจนี้อยู่ได้และมีฤทธิ์.

-------------------------------------------------------------------------------

สนับสนุน "กาหลิบ" และทีมงาน สมัคร SMS-TPNews พิมพ์ PN กดส่งมาที่เบอร์4552146 สมัครวันนี้ ใช้ฟรี 14 วัน ทุกระบบ เพียง 29 บาท/เดือน รายได้เป็นค่าใช้จ่ายในการทำงานต่อสู้เพื่อประชาธิปไตย Call center : 084-4566794-5 (จ.- ศ.10.00-18.00น.)/e-mail : tpnews2009@gmail.com/บล็อก :http://wwwthaipeoplenews.blogspot.com/