ทุ่งนวมทอง โดย จักรภพ เพ็ญแข

โดย : จักรภพ เพ็ญแข
เมื่อ : 1 พฤศจิกายน 2552

ในยามใดใจท้อไม่ต่อสู้

กับศัตรูเหมือนมะเร็งเร่งอาสัญ

เมื่อเหนื่อยเกินเดินไกลในไพรวัลย์

คอยนับวันนับคืนไม่รื่นรมย์

ยามนภาฟ้ามืดดาวชืดแสง

ในยามแล้งแห้งผากจนปากขม

ในเวลาหน้าชื่นแต่อกตรม

ในเวลาสังคมไม่สมควร

ยามเช่นนี้มีหนึ่งที่พึ่งได้

เหมือนดวงไฟจากสวรรค์ยามปั่นป่วน
เป็นจิตทองของแท้ไม่แปรปรวน

เดินท้าดวลสวนอำมาตย์ว่าชาติใคร

นั่นแหละนาม “นวมทอง” ทองของชาติ

ชีพประกาศสละทิ้งจึงยิ่งใหญ่
เสรีชนคนแท้ไม่แพ้ไฟ

ประกาศไว้ศักดาประชาชน

ขับรถชนภาพทหารสัญลักษณ์

เสมือนหลักปักเด่นให้เป็นผล
ประกาศกู่ก้องหล้าในสากล

เราล้วนคนเสรีไม่มีกลัว

รอดแล้วมาปลงชีพอย่างชายชาติ

คำประกาศคนไทยก้องไปทั่ว
ลุงนวมทองจากไปก็แต่ตัว

แต่ทิ้งหัวใจไว้ในใจเรา

จดหมายลุงนวมทองของมีค่า

ชาวประชาธิปไตยไม่มีเหงา
หลักการลุงนวมทองก็ของเรา

อำมาตย์เขายึดครองประลองกัน

ประเทศนี้ยกย่องแต่คนใหญ่

แล้วประชาชนไปไหนหมดเล่าท่าน
คนเดินดินธรรมดาสารพัน

ไม่มีวันหวังบุญอย่างขุนนาง

ลุงนวมทองจากไปจึงได้คิด

ประทีปติดประกายไฟไสวสว่าง
เพื่อประชาธิปไตยในเส้นทาง

เรามวลชนร่วมวางระหว่างกัน

ไม่นั่งรออัศวินแม้สีไหน

ไม่ต้องรอเทพใดมาเข้าฝัน
ไม่ต้องรอใครอื่นคอยตื้นตัน

จงสร้างสรรค์รัฐไทยด้วยใจตน

ลุงนวมทองตัวอย่างท่านวางไว้

ฝ่ายขุนนางว่าอย่างไรใครจะสน
รัฐของคน โดยคน และเพื่อคน

เพราะมวลชนคนจริงคือสิ่งเดียว

ลุงนวมทองจากไปคือกายจาก

ใจท่านฝากโจทย์ไว้ไม่โดดเดี่ยว
ประชาชนคนแท้ไม่แดเดียว

ให้ผูกเกลียวเคี่ยวสมานเพื่อบ้านเมือง

ไว้อาลัย...นวมทอง...ทองอร่าม

เกียรติยศงดงามนามกระเดื่อง
มาร่วมสู้ฟันฝ่ารักษาเมือง

ให้รุ่งเรืองเฟื่องฟุ้ง “ทุ่งนวมทอง”.

--------------------------------------------------------------------------------

หมายเหตุ: นายจักรภพฯ ได้แต่งและอ่านบทกลอนชิ้นนี้ครั้งแรกเมื่อวันอาทิตย์ที่ ๑ พฤศจิกายน ๒๕๕๒ เวลาประมาณเที่ยงวัน เพื่อแสดงความระลึกถึง “ลุงนวมทอง ไพรวัลย์” ผ่านทางเว็ปไซต์เสรีชน