รักหรือคลั่ง? โดย จักรภพ เพ็ญแข

โดย : จักรภพ เพ็ญแข

ที่มา : คอลัมน์ ร้อยรักอักษราเป็นอาวุธ นสพ.ไทยเรดนิวส์ ฉบับที่ 24

ความรักชาติประกาศกู่ให้รู้ว่า

เสมือนยาขนานหลักตระหนักมั่น

ให้บ้านเมืองยังดำรงคงสำคัญ

จึงมุ่งฟั่นเกลียวไทยเพื่อใจเดียว

คนรุ่นก่อนสอนนักความรักนี้

หากไม่มีไทยคงล้มด้วยคมเขี้ยว

สะพรึบพร้อมกำลังพลใช่คนเดียว

เพราะใจเหลียวแลชาติไม่ขาดตอน

แต่ความรักศักดิ์ศรีต้องมีสติ

เหมือนดอกไม้เริ่มผลิอย่าร่วงก่อน

ท่านสอนเรารักมั่นไม่บั่นทอน

มิได้สอนให้คลั่งต้องฟังกัน

ชาติของใครใครก็รักอยู่นักหนา

แต่ถ้าคิดเข่นฆ่าก็เกินขั้น

ความ “คลั่ง” ชาติอาจพาให้จาบัลย์

ความ “รัก” ชาติเพียงเท่านั้นจึงมั่นคง

ย้อนหลังไปหลายปีมีมนุษย์

เริ่มจากจุดกำเนิดไฟก็ใหลหลง

ผลิตลูกปลูกหลานสานเผ่าพงศ์

เหมือนปักธงลงบนรัฐเป็นฉัตรไชย

เพราะละม้ายคล้ายคลึงจึงนับญาติ

นำสู่ชาติบ้านเมืองเป็นเรื่องใหญ่

วัฒนธรรมนำทางวางจิตใจ

เกิดเป็นไทยกลายเป็นเทศทุกเขตคาม

การสื่อสารนานมาบวกจารีต

จึงเกิดขีดเส้นขาดไม่อาจข้าม 

เมื่อติดต่อกันไม่ได้ก็ไม่ตาม

เหมือนเพชรงามแยกอยู่ไม่รู้กัน

ถึงประกาศชาติใครใครก็รัก

เมื่อเกิดหลักชาตินิยมก็สมขั้น

เริ่มแบ่งแยกเขาเราไม่เท่ากัน

จนเมื่อขัดใจกันก็สงคราม

อนาถแท้นะมนุษย์สุดจะโอ่

ใยประกาศชาติโชว์เอาโซ่ล่าม

เลือดแดงแดงก็ปลุกจนลุกลาม

เพราะเกินความชาตินิยมไม่สมควร

ชวนกันรักนคราแต่อย่าคลั่ง

เอาไฟอังพออุ่นสร้างหุ้นส่วน

ถ้าโหมไฟนักหนาก็ท้าดวล

เสียขบวนไปตลอดไม่ปลอดภัย

เมื่อเกิดความขัดแย้งอย่าแรงฤทธิ์

ให้เพ่งพิจพินิจดูอย่างผู้ใหญ่

เจรจาหาทางให้วางใจ

ทำเรื่องใหญ่ให้เป็นเล็กอย่าเด็กลง

เรารักไทยไทยก็รักอยู่นักหนา

แต่โลกาภิวัตน์อย่าพลัดหลง

เอกราชต้องไม่ช้ำให้ธำรง

และเสริมส่งสานแสงแห่งโลกา

หยุดอำมาตย์หวาดระแวงแสงภายนอก

ประชาธิปไตยต้องบอกให้ชัดว่า

ความกลัวโลกคือสัญชาติอำมาตยา

เรารากหญ้าพร้อมปรับกับครรลอง.