มายากาชาด โดย จักรภพ เพ็ญแข

ที่มา : คอลัมน์ ร้อยรักอักษราเป็นอาวุธ นสพ.วิวาทะ ไทยเรดนิวส์ ศุกร์ที่ 7 พ.ค. 53

โดย : จักรภพ เพ็ญแข

----------------------------------------------------------------------------------

มายากาชาด

ละครเร่เรื่องใหญ่ทุนไม่มาก

เริ่มต้นจากข่าวแจ้งว่าแดงบุก
โรงพยาบาลทำทีว่ามีทุกข์

สื่อก็ปลุกรุกเร้าทั้งเช้าเย็น

ย้ายคนไข้ให้คล้องเสียสองตึก

สร้างภาพลึกไว้ในใจแม้ไม่เห็น
เสมือนแดงพฤติกรรมให้ลำเค็ญ

หวังให้สังคมเห็นว่าเลวทราม

ภาพปรากฏว่าทหารคลานหลีกหลบ

ไม่รู้หวังเก็บกี่ศพในสนาม
เหมือนทำบาปซึ่งหน้าในอาราม

โรงพยาบาลเพียงในนามสงครามจริง

มวลชนป้องกันตัวนั้นชั่วหรือ

ใครมันถือปืนจี้ดั่งผีสิง
ใครคือปิศาจคลั่งผู้สั่งยิง

ใครคือคนเลวจริงหลังจุฬาฯ

นี่แหละยุคบิดเบือนจนเปื้อนเปรอะ

อำนาจเก่าสนิมเขลอะคงใกล้บ้า
วิชามารงานใหม่ไร้ปัญญา

โฆษณาชวนเชื่อจนเหนือจริง

เขาชุมนุมนานมาหลายอาทิตย์

สิ่งศักดิ์สิทธิ์ไม่ได้ใช้ไว้บนหิ้ง
โรงพยาบาลแนวหลังหวังพึ่งพิง

กลับทอดทิ้งมวลชนทิ้งคนไทย

เชิญเสด็จสังฆราชวาดภาพวุ่น

หวังได้บุญคงได้บาปทราบใช่ไหม
ผู้สั่งการในวันนั้นคนจัญไร

จะภาพดีขนาดไหนหัวไร้เงา

ขอขอบคุณในละครสอนสังคม

ถึงคราวน้ำผึ้งขมอย่าซมเศร้า
ใครที่เรานึกว่าดีหรือสีเทา

เอาจริงเข้าเขาก็ดำกว่าน้ำคลอง

นับว่าคนนั้นดีคนนี้ชั่ว

เขาครอบครัวสุขศรีไม่มีสอง
ระดมลือว่ากระจายหลายครรลอง

แท้ที่จริงเกี่ยวดองเป็นหนึ่งเดียว

เริ่มสงครามประชาชนกับคนป่า

เมื่อฝ่ายเขามุ่งฆ่าก็ขับเคี่ยว
มวลชนคล้องแขนกันเหมือนฟั่นเกลียว

ไม่ดายเดียวหนึ่งขั้วร่วมหัวใจ

โฆษณาเข้าเถิดเราเกิดแน่

โรงพยาบาลต้องตอแหลโลกสงสัย
อำนาจอยู่เบื้องหลังสั่งโดยใคร

จากทหารถึงหมอใหญ่ใครควบคุม

ตีบทแตกเด็ดขาดอำมาตยา

แต่ยิ่งท้าทายตรงยิ่งลงหลุม
มวลชนมามือเปล่าเขากลับรุม

มาชุมนุมโดยสงบกลับพบปืน

จากนี้ไปใดจะเกิดอย่ากล่าวโทษ

ฝันให้ใครเข้ามาโปรดก็ปลุกตื่น
ตบหน้าฉาดจนสังคมล้มทั้งยืน

สุดจะฝืนต่อไปอย่างไทยเดิม

ละครเร่เรื่องใหญ่ใช้ทุนหนัก

ความรู้สึกเลิกรักเป็นบทเริ่ม
เลิกมายาประวัติศาสตร์เลิกวาดเติม

ช่วยส่งเสริมประชาธิปไตยใช้ปัญญา.

--------------------------------------------------------------------------------